ختم بسم الله الرحمن الرحیم برای محبت

هر کس بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ را ۷۸۶ مرتبه بر ظرف آبی بخواند وبدمد و به شخص مقابل

بدهد تا بیاشامد محبت شدیدی به او پیدا خواهد کرد

دعا در شب عروسی

از امام باقر(ع) نقل شده است که در شب عروسی زن و مرد وضو بگیرند و دو رکعت نماز بخوانند. بعد از آن مرد دعا کند و خواسته های خود را بگوید و زنانی که همراه همسر او هستند «آمین» بگویند. سپس زن و مرد با هم این دعاها را بخوانند . (( اللهم ارزقنی الفها وودها و ارضنی بها و اجمع بیننا باحسن اجتماع و انس ایتلاف فانک تحب احلال و تکره الحرام)) . از امام صادق (ع) نقل شده است که در شب عروسی مرد موی پیشانی زن را بگیرد و به سوی قبله برگرداند و مرد دعای زیر را بخواند. (( اللهم بامانتک اخذتهما و بکلماتک استحللتها فان قضیت لی منها ولداٌ فاجعله مبارکاٌ نقیاٌ من شیعه ال محمد ولا تجعل للشیطان فیه شرکاٌ لا نصیباٌ ))

ختم آیة الکرسی برای محبت و دشمنی

آمده هر کس آیة الکرسی را هفت روز بعد از اذان صبح قبل از آن که با کسی حرف بزند رو به قبله یازده مرتبه

بخواند و ما بین دو میم  ( یعلم ما بین ایدیهم ) هلاک دشمن را قصد کند البته آن دشمن هلاک گردد و هر گاه

ما بین دو عین ( یشفع عنده ) محبت احدی را قصد نماید البته آن شخص دوست او گردد و مجرب است به شرط

آنکه مقصود حلال باشد

منبع : منهاج العارفین ص 247

جهت کثرت محبت

چون خواهد کسی را محبوب دل کسی کند این آیه را در کاغذی بنویسد و نام او و نام مادرش را بنویسد و با خود

نگاه دارد مقصو د حاصل گردد انشاء الله تعالی . به شرط آنکه اهل نماز و متدین باشد

آیه 7 سوره مائده :

وَاذْکُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَیْکُمْ وَمِیثَاقَهُ الَّذِی وَاثَقَکُم بِهِ إِذْ قُلْتُمْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ

منبع : خواص آیات قرآن کریم ص 49

برای افزایش محبت

این اذکار را نوشته و کاغذ آن را محکم جمع کند و بر بازوی دست راست ببندد و خود را به مطلوب بمالد یا اگر

نتوانست با وی سخن گوید محبتش به قدری زیاد شود که دیگر حتی یک دقیقه نیز آرام و قرار نخواهد قرار گرفت

این عمل بسیار مجرب است

بسم الله الرحمن الرحیم الم نشرح لک صدرک یا مجید و وضعنا عنک وزرک یا مجید فان مع العسر یسرا یا مجید

فاذا فرغت فانصب یا مجید و الی ربک فارغب یا مجید فقال انی احببت حب الخیر

منبع : گل های ارغوان ج ۱ ص ۱۵۶