من شرم دارم که در روز محشر در محضر آقایم اباعبدالله (ع) سر داشته باشم

خاکهای نمناکی در زاویه چپ حیاط مسجد ریخته شده بود ، به دنبال رد خاکها به کتابخانه رسیدم . گودالی در وسطکتابخانه بود ، آرام جلو رفتم ؛ گودال درست به اندازه قد یک انسان بود ، ترس عجیبی سراسر وجودم را فرا گرفت ، مردی قوی ‌هیکل داخل گودال خم شده بود ، کمی سرش را بلند کرد ، با صدای بلند گفتم : « سلام ! خسته نباشی ، حاجی ... » آرام نگاهش را به پشت سر چرخاند : سلام علیکم و رحمة ‌الله » صورتش سرخ به نظر می‌رسید ، سلطانی که بلند شد ، گودال مثل یک قبر بود ، حتی لبه و لحد داشت ، گفتم : « پناه بر خدا ! این برای کیست ؟ » لبخندی زد و با مهربانی پاسخ داد : « این قبر حقیر فقیر ،‌ شیرعلی سلطانی است » .
به داخل قبر نگاه کردم ، به نظرم برای قامت رشید حاجی کوچک بود ، بهار سال 1361 پیکر خونین شیرعلی را به کتابخانه آوردند ، برای پیکر بی سر حاجی اندازه قبر کافی به نظر می‌رسید ، یک لحظه زمین و زمان در مقابل چشمانم تیره و تار گشت ، او بارها گفته بود : « من شرم دارم که در روز محشر در محضر آقایم اباعبدالله (ع) سر داشته باشم » .

شیرعلی در سال 1327 در محله کوشک توام شیراز از توابع استان فارس در خانواده‌ای متدین چشم به جهان گشود ، او تحصیلات کلاسیک خود را تا پایان سال ششم ابتدایی به پایان رساند . سپس وارد حوزه علمیه شد ، تا روح تشنه‌اش را در مکتب اسلام سیراب نماید . با اوج‌گیری انقلاب اسلامی سلطانی در صف سربازان روح‌الله ( ره ) قرار گرفت و به مبارزه علیه رژیم پهلوی پرداخت ، به طوریکه چند مرتبه مأموران ساواک او را مورد بازجوئی قرار دادند . وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی لباس سبز سپاه پاسداران را بر تن نمود و عازم جبهه‌های حق علیه باطل شد . ذوق و قریحه شاعری او همراه با روح پرصلابتش شب‌های تاریک جبهه را زیباتر می‌نمود . او با صدای دلنشین خود اشعارش را در محافل مختلف مذهبی برای رزمندگان می‌خواند ، سرانجام این شیرمرد عرصه‌های نبرد در روز دوم فروردین ماه سال 1361 در سن 34 سالگی در منطقه شوش بر اثر اصابت گلوله به ناحیه سر به شهادت رسید ، پیکر بی‌سر او را در کتابخانه مسجد‌المهدی ( عج ) شیراز به خاک سپردند . از او دو مجموعه شعر با عنوان « دیوان حق و باطل » و « شهید شمع تاریخ است » به یادگار مانده است.