نادرحبیب الهی«ریش سفید»
نادرحبیب الهی«ریش سفید»نادرحبیب الهی«ریش سفید»
نادرحبیب الهی«ریش سفید»حکایت ماه و پلنگ عشق...
«عشق» پلنگی ست که در رگهایم می دود.پلنگی که میخواهد تا خدا خیز بردارد. من این پلنگ را قلاده نمی بندم و رامش نمی کنم. حتی اگر قفس تنم را بشکند... خدا ماه است و این پلنگ می خواهد تا ماه بپرد. حکایت پلنگ و ماه عجب نا ممکن است.اما هرچه نا ممکن تر است،زیباتر است... پلنگ عشق به هوای گرفتن ماه است که به آسمان جست می زند; اما هزار هزار فرسنگ مانده به ماه می افتد.دره های جهان پر از پلنگان مرده است که هرگز پنجه شان به آسمان نرسیده است... خدا اما پرش پلنگ عشق را اندازه می گیرد،نه رسیدنش را... و پلنگان می دانند که خدا پلنگی را دوست تر دارد که دورتر می پرد!!!
مادر
* مادر یعنی به تعداد همه روزهای گذشته تو ، صبوری
مادر یعنی به تعداد همه روزهای آینده تو ، دلواپسی
مادر یعنی به تعداد آرامش همه خوابهای کودکانه تو، بیداری !
مادر یعنی بهانه بوسیدن خستگی دستهایی که عمری به پای بالیدن تو چروک شد !
مادر یعنی بهانه در آغوش کشیدن زنی که نوازشگر همه سالهای دلتنگی تو بود !
مادر یعنی باز هم بهانه مادر گرفتن . . .
اگر ۴ تکه نان خیلی خوشمزه وجود داشته باشد و شما ۵ نفر باشید ، کسی که اصلا از مزه آن نان خوشش نمی آید مطمئنا مادر است .
دغدغهء روزمره ام ، بودن توست !
نفس کشیدنت ..
ایستادنت ..
خندیدنت ..
“مــــــــــادرم”
تو باشی و خدا
دنیا برایم بس است …
مـــادر
تمام زندگیم درد مــیکند
نبودنِ تــو
فقط نبودنِ تو نیست
نبودنِ خیلی چیزهاست…
کلاه روی سَرمان نمی‌ایستد!
شعر نمی‌چسبد…
پول در جیب‌مان دوام نمی‌آورد!
نمک از نان رفته!!!
خنکی از آب………….
” ما بی‌تو فقیر شده‌ایم ” مادر….
دلــــم نوازش های مــــادرانه میخواهد
بچه که بودم دلم به گرفتن گوشه چادر مادرم و رفتن به بیرون خوش بود
اکنون بزرگ شده ام مادرم را می خواهم , نه برای گرفتن گوشه چادرش
می خواهمش که با گوشه چادرش اشکهایم را پاک کنم.
نه اینکه دلم خوش شود که می دانم نمی شود !
شاید آرام بگیرد با بوی خوش چادر مادرم...
مهربانی مادر است
ایثار مادر است
عشق مادر است
زندگی مادر است
رنجر مادر است
غم خوار مادر است
درد مادر است
تنها مادر است
بهترین جمله گیتی مادر است...
سرم را نه ظلم می تواند خم کند ، نه مرگ ، نه ترس ، سرم فقط برای بوسیدن دست های تو خم می شود مادرم . . .
هذیان یک مسلول(کارو)
از سکوت شاخه های سرفراز بیشه زاران
از خروش نغمه سوز و ناله ساز آبشاران
از زمین ، از آسمان ، از ابر و مه ، از باد و باران
از مزار بیکسی گمگشته در موج مزاران
می خراشد قلب صاحب مرده ای را سوز سازی
سازنه ، دردی ، فغانی ، ناله ای ،اشک نیازی
مرغ حیران گشته ای در دامن شب می زند پر
می زند پر بر در و دیوار ظلمت می زند سر
ناله می پیچد به دامان سکوت مرگ گستر
این منم ! فرزند مسلول تو ... مادر، باز کن در
باز کن در باز کن ... تا بینمت یکبار دیگر
چرخ گردون ز آسمان کوبیده اینسان بر زمینم
آسمان قبر هزاران ناله ، کنده بر جبینم
تار غم گسترده پرده روی چشم نازنینم
خون شده از بسکه مالیدم به دیده آستینم
کو به کو پیچیده دنبال تو فریاد حزینم
اشک من در وادی آوارگان ،آواره گشته
درد جانسوز مرا بیچارگیها چاره گشته
سینه ام از دست این تک سرفه ها صد پاره گشته
بر سر شوریده جز مهر تو سودایی ندارم
غیر آغوش تو دیگر در جهان جایی ندارم
باز کن ! مادر ، ببین از باده ی خون مستم آخر
خشک شد ، یخ بست ، بر دامان حلقه دستم آخر
آخر ای مادر زمانی من جوانی شاد بودم
سر به سر دنیا اگر غم بود ، من فریاد بودم
هر چه دل می خواست در انجام آن آزاد بودم
صید من بودند مهرو یان و من صیاد بودم
بهر صد ها دختر شیرین صفت و فرهاد بودم
درد سینه آتشم زد ، اشک تر شد پیکر من
لاله گون شد سر به سر ، از خون سینه بستر من
خاک گور زندگی شد ، در به در خاکستر من
پاره شد در چنگ سرفه پرده در پرده گلویم
وه ! چه دانی سل چها کرده است با من ؟ من چه گویم
همنفس با مرگم و دنیا مرا از یاد برده
ناله ای هستم کنون در چنگ یک فریاد مرده
این زمان دیگر برای هر کسی مردی عجیبم
ز آستان دوستان مطرود و در هر جا غریبم
غیر طعن و لعن مردم نیست ای مادرنصیبم
زیورم ، پشت خمیده ، گونه های گود ، زیبم
ناله ی محزون حبیبم ، لخته های خون طبیبم
کشته شد ، تاریک شد ، نابود شد ، روز جوانم
ناله شد ،افسوس شد ، فریاد ماتم سوز جانم
داستانها دارد از بیداد سل سوز نهانم
خواهی از جویا شوی از این دل غمدیده ی من
بین چه سان خون می چکد از دامنش بر دیده ی من
وه ! زبانم لال ، این خون دل افسرده حالم
گر که شیر توست ، مادر ... بی گناهم ، کن حلالم
آسمان ! ای آسمان ... مشکن چنین بال و پرم را
بال و پر دیگر چرا ؟ ویران که کردی پیکرم را
بسکه بر سنگ مزار عمر کوبیدی سرم را
باری امشب فرصتی ده تا ببینم مادرم را
سر به بالینش نهم ، گویم کلام آخرم را
گویمش مادر ! چه سنگین بود این باری که بردم
خون چرا قی می کنم ، مادر ؟ مگر خون که خوردم
سرفه ها ، تک سرفه ها ! قلبم تبه شد ، مرد. مردم
بس کنین آخر ، خدارا ! جان من بر لب رسیده
آفتاب عمر رفته ... روز رفته ، شب رسیده
زیر آن سنگ سیه گسترده مادر ، رختخوابم
سرفه ها محض خدا خاموش ، می خواهم بخوابم
عشقها ! ای خاطرات ...ای آرزوهای جوانی !
اشکها ! فریادها ای نغمه های زندگانی
سوزها ... افسانه ها ... ای ناله های آسمانی
دستتان را میفشارم با دو دست استخوانی
آخر ... امشب رهسپارم سوی خواب جاودانی
هر چه کردم یا نکردم ، هر چه بودم در گذشته
کرچه پود از تار دل ،تار دل از پودم گسسته
عذر می خواهم کنون و با تنی درهم شکسته
می خزم با سینه تا دامان یارم را بگیرم
آرزو دارم که زیر پای دلدارم بمیرم
تالیاس عقد خود پیچید به دور پیکر من
تا نبیند بی کفن ،فرزند خود را ، مادر من
پرسه می زد سر گران بر دیدگان تار ،خوابش
تا سحر نالید و خون قی کرد ، توی رختخوابش
تشنه لب فریاد زد ، شاید کسی گوید جوابش
قایقی از استخوان ،خون دل شوریده آبش
ساحل مرگ سیه ، منزلگه عهد شبابش
بسترش دریای خونی ، خفته موج و ته نشسته
دستهایش چون دو پاروی کج و در هم شکسته
پیکر خونین او چون زورقی پارو شکسته
می خورد پارو به آب و میرود قایق به ساحل
تا رساند لاشه ی مسلول بیکس را به منزل
آخرین فریاد او از دامن دل می کشد پر
این منم ، فرزند مسلول تو ، مادر ،باز کن در
باز کن، ازپا فتادستم ... آخ ... مادر
آخ.......م... ا...د...ر
گوشه ای نشسته ام....
گوشـــه ای نشستـــــــه ام
و دویـــــــدن ِ ثانیـــه ها را از مــَـــرز روزهـا و شـب هـا نظــاره می کنـــــــــم
امـــا مــــدت هاست ...
نه دیگــر ایـن اتـــاق کوچک
راضـــی‌ام می‌کنــد
نه پنجـــــــــره‌ای که یک وجـــب بیشتــر آسمــــــــــــــان نـدارد
دلــــــم تنگــــــــــ است
بـرای ستـــــــــاره ها
برای سکــــوت مــاه
بـرای رقــــــــــــص مهتـــاب
بـرای شــب هایی که
آرام سَـر بـَر بـــالیـن می گــذاردَم
بــــی هیـــچ خیــــال و رویــــــــــای ِ محـــالی
بـرای روزهــایی که دلتنگـــــــــــــــ ِ کســی نبــودم ...
خستــــه ام ...
راه هـــــــای زیــادی را رفتـــــــــــم
بـرای فرامــوشی هیــــــــــــچ راهــی نیسـت
خـود را به هــَر راهــی زدم
روزی با تـــــــو رفتــه بودمـَـش
نشدنـــی ست فرامـــــــوشی تــــو
فرامــــــوشی مــــــــــــــــن
فرامـــــوشی ایـن عشـــــــــق ممنـــوع
مــــن و تـــــــو
سالهــــــــاست که در کوچـه پـس کوچـه های عشـــــق و دوستـــی
هــزاران هـــزار خاطــره را با عشـــــــــــــــــــــــــــق ساختـــه ایـم
لا به لای ِ خـــواب ِ شـب بـــوها
میــان عطـــر ِ رازقـــــــــــــــــی ها
پشــت ِ رویــــای ِ خیــس شبـــانه ها
بـــالای ِ خیـــــــال ِ نـازک ِ ابــرهاِ
کنـج ِ پنجــــره ی ِ نیمــه بــاز ِ بـــاران خـــورده
میــان ِ همیــن خط فاصلـــ ــ ـــه ها ...
عشــق ممنــوع بهــانه بـود
مـــن ِ حــــــــوا و " تــــــو" ی ِ آدم
آمــده بودیـــم تا عشــــــق را
تجـــربه کنیــم
لمـــــــــــس کنیــم
بچشیــــــــــــم
و مـزه مـزه کنیــــــــم
مـــن و تــو آمـــده بودیــم
تا همچــون دو مـرغ عشـــق
عاشقـــی کنیم و دوســت داشتنمــان را
با بوســـــه ای از احســـاس به خـــــدا اثبـــات کنیـــم
مـــن و تــــــو آمــده بودیــم
از چشمــه ی زلال و نــاب ِ عشـــق بنوشیـــم
و سیـــــــراب شویـم
و ره کاشانـــه ی خــویش رویــــــــــم
مـــن آمــدم ...
با تمـــام یــاس ِ احســـــاسم
با تمـــام ِ شقــــایـق های ِ عشقـــــــــــم
با وجــــودی که بـرای تـــــــو تمــام ِ درد ها را به جــان خریــد
و تـــــو ...
تــو در ایـن رَه ِ ناهمــــــوار ِ عشـــق
چگونــه قـــدم گـذاردی؟!
دَردی را بـه جـــان خریـــــــــده ای آیـا ؟!
ایـن " مـــن ِ " بــــــی " تـــو "
بـرای ِ داشتنتـــــــــــــــــــــــــــــ
دل به هـَر دریــــــــــــــــــــایی زد
قلــــبَ ش را زخمـــــــی ِ عشـــق کـرد
امــا ایـن " تـــو " ...
امـــروز به ایـن انتظــــــــــــــار ها پـایـان می دهــم
تــو ای تنهــا مــرغ عشـــــــــــــق ِ آشیـــانه ی دل !
تــو را با قلبـــی آکنــده از عشـــق
تــو را با وجـــــــــودی مالامـــال از احســـــــــــــــــاس
رهــــا می کنــم...
ایـن بـار مـن مـی رَوَم
چـرا که مــــــــــدت هاست رسیــده ام به بــــاور اینکـه
عشـــق یعنـی همیــن نداشتــن ها
همیـن نرسیـــدن ها ...
نرسیــدن هایی که فــراق َ ش زیبــاتر از هَــر وصــالی ست
مــن حـــرف هــایم را
دکلمــه ی ِ عاشقـــی ام را
تــــراژدی غَــم انگیــز احســـاسم را
بـرای تــــــــــو و خــدا خوانــــدم
او خوانــد درد نوشتــه هـایم را
و شنیــد نــــــــــــاله هایم را
و مـــن با توکــــل به او پیمــــــــان بَستــَم
و رَهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــایت کـــــردم
و تـو ای عشـــق ...!!!
دیگـرهرگــــز بازنگـــرد
که مـن خستـــــــــــه ام از این نیمــه بـــــــــــودن ها
پـایان ِ قصـــــه ی عشـــق ِ " مـا "
پـایــانی ست که قلــب هـامان معلـــــــــوم می کننــد
مـرا همیــن بــَـــس اسـت
که در قلبــم بـرای ِ تـــو و عشـــق َ ت
آشیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــانه ای دارم
بــــــــــی حـــد
تـا ابـــــــــــــد
و بــرای همیشـــــــــه .....
مــن مـی رَوَم ...
شـــــــــــــایـد روزی
جـــــــایـی .....
وقتــی بـرای مـــــــــــــــــــانـدن آمـــدی
وقتـی خــــــــــــــــــــدا خــــواسـت
بهـــــــــــــم رسیـــــــــــــدیـم
شـــایـد ...
به قــــــــــول فلانــی :
و مـــن اینجـــا بــــــــــــــــــــــــی تـــو
مثل قانــون بلاتکلیفــــــــــــــــی
بیـن دل کنــــــــــــدن
و دل بستگـــــــــــــــــــــــــــــــــی ام
فرقی نمی کند!بگویم و بدانی...
فرقی نمی کند!بگویم و بدانی...
یا..
نگویم و بدانی...
فاصله دورت نمی کند...
در خوبترین جای جهان جا داری..!
جایی که دست هیچکسی به تو نمی رسد...
'''دلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــمـ'''
مخاطب خاص من
هرچه دلم را خالی می کنم،بازهم پر می شود از تو..
چه بـــ رکتی دارد دوست داشتنتــــ...!!