تنهایے آدمے را عَوضــ مےڪند

تنهایے آدمے را عَوضــ مےڪند. از تو چیزے میسازد ڪہ هیچــ وقتــ نبودے...

گاهے آنقدر بے تفاوتـــ مے شوے ڪہ

حتے اگر در جایے با همـ دیدیشاטּ حتے پلڪـــ همـ نزنے!

گاه آنقدر حساســ ڪہ خاطره هایشــ تو را یڪسره خاڪستر ڪند!

آنقدر با خودتـــ حرفــ مے زنےڪہ

وقتے به او رسیدے لامـ تا ڪامـ دهانتــــ باز نمے شود .

ساعتها زیر دوشــ مے نشینے بہ ڪاشے هاے حمامـ خیره مے شوے...

غذایـتـــ را سرد مے خورے... ناهار را نصفہ شبـــ ، صبحانہ را شام !

ساعتها بہ یڪ آهنگـــ تڪرارے گوشـ مے ڪنے و هیچــ وقتـــ آهنگــــ را حفظـــ نمے شوے!

شبها علامتـــ سوالهاے فڪرتــــ را مےشمارے تا خوابتــــ ببرد

گوش کــــن لعنتــــی ...

گوش کــــن لعنتــــی ...

ایـن کــه مـــــن میکشــــــم

درد بـی تـــــــــــو بـــــودن نیســـــــت

!

تـــــــــاوان بــــــــا تــــــــــو بــودن اســـــــت 

...

چه دردناک

تو بخند

لبخندت تمام تعادل شهر را به هم میریزد
تو بخند ، من شهر را دوباره می سازم

لاف می زدم که فراموشت خواهم کرد !

لاف می زدم که فراموشت خواهم کرد !
کجایی که ببینی این روزها توبه ی من از گرگ ها هم مرگ تر است …