بهلول دانا

 آورده اند که یکی از بازرگانان بغداد با غلام خود در کشتی نشسته و به عزم بصره در حرکت بودند ونیز در همان کشتی بهلول وجمعی دیگر بودند.

غلام از تلاطم دریا وحشت داشت و مدام گریه و زاری  می نمود.

 مسافران از گریه و زاری آن غلام به ستوه آمدند و از آن میان

بهلول از صاحب غـلام خواسـت تـااجازه دهد به طریقی آن غلام را ساکت نماید.

بازرگان اجازه داد ،بهلول فوری امر نمود

 تـا غـلام را بـه دریا انداختند و چون نزدیک به هلاکت رسـید او را بیـرون آوردنـد

غلام از آن پس به گوشه ای از کشتی ساکت و آرام نشست.

اهل کشتی از بهلول سوال نمودند در این عمل چه حکمت بود که غلام ساکت و آرام شد ؟ 

بهلول گفت: این غلام قدر عافیت این کشتی را نمی دانست

و چون به دریا افتاد فهمید که کـشتی جـای امن و آرامی است

گاهی باید از عزیزانمون دور باشیم و جای خالیشون رو احساس کنیم تا قدرشون رو بدونیم

و باهاشون درست رفتار کنیم...