زبان دارکوب

زبان دارکوب دو سوم طول بدنش است. در انتهای این زبان که با بزاق چسبناک و خارهایی پوشیده شده است، یک گوش (مکانیسم شنوایی) وجود دارد، تا بتواند به ضرباتی که با منقارش برای جستجوی شکار به درخت می‌زند، گوش دهد.

این زبان به قدری بلند است که تنها با پیچیدن به دور مغز و حفره‌ی چشمی این پرنده در سرش جا می‌شود.

 

دارکوب می‌تواند تا ۱۵-۱۶ بار در ثانیه با منقارش به درختان ضربه بزند. این ضربات به قدری سریع هستند که سبب ایجاد نیروی عظیمی می‌شود که ۲۵۰ برابر نیرویی است که فضانوردان به هنگام برخاستن سفینه‌های فضایی تجربه می‌کنند؛ معادل 1000g (‍۱۰۰۰ برابر شتاب جاذبه).

دارکوب با داشتن یک بافت غضروفی در اطراف سرش مانع از هم پاشیدن مغز در اثر این ضربات می‌شود.