پس شکوفه‏‌هاى من کو؟

بنام خدا

شب قدر برای چیست؟

شب قدر براى این است که ما فرصتى براى جمع بندى از خود و کارهاى خود داشته باشیم. محاسبه و حسابرسى داشته باشیم، که آیا از خاک و چوب کمتریم؟!

بگذار «یا لَیْتَنى کُنْتُ تُراباً» را همین امروز بگوییم، نه روزى که دیگر حاصلى نداریم.

یک دانه گندم را وقتى به دل خاک مى‌‏دهند، هفتاد برابر برمى‌‏گرداند.

پس حاصل من کو؟ شکوفه‏‌هاى من کو؟
 جز کینه‌‏هاى متراکم، جز نفرت‏‌ها، جز حسادت‏‌ها و جز توقع‏‌ها چیزى در دل من سبز نشده است.

در سوره عادیات آمده است: قسم به حرکت که انسان راکد و ناسپاس است؛ «إِنَّ الْانْسانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ»، بى‌‏فایده است و راه نیفتاده.
 انسان جز براى ربّش براى همه چیز مى‌‏دود.

«قُتِلَ الْانْسانُ ما أَکْفَرَه»؛ مرده باد این انسان که چه ناسپاس است! در حالى که همه هستى به او ختم شده و پیوند خورده است. او ثمره و میوه همه هستى است.

... همه هستى به تو منتهى شده تا تو به بلوغ برسى، حال تو خودت را براى چه کسى خرج مى‌‏کنى؟ زیر دندان چه کسى مى‌‏روى؟
 در چراگاه سبز عمر تو چه کسى خیمه مى‌‏زند و از این لحظه‏‌هاى عمر تو چه کسى بهره‌‏بردارى مى‌‏کند؟

در دعاى مکارم الاخلاق آمده است: «انْ کانَ عُمْرى مَرْتَعاً لِلشَّیْطانِ فَأقْبِضْنى الَیْکَ قَبْلَ أَنْ یَسْبِقَ مَقْتُکَ الَىَّ أَوْ یَسْتَحْکِمَ غَضَبُکَ عَلَىَّ»
 خدایا! اگر عمر من مرتع و چراگاه شیطان شده و در عمر من، او پروار مى‌‏شود، قبل از اینکه غضب تو مرا در هم پیچد و مَقْت تو بر من استوار و محکم شود، مرا ببر.

_{عین.صاد (علی صفایی حائری)
اخبات ص ۹۵}